Het is fijn dat er veel aandacht is voor Coming-out day. Postnl rijdt met regenboogbussen, gemeenten hangen vlaggen uit. Tegenwoordig is het makkelijker om uit de kast te komen, zoals ook uit bovenstaande video blijkt. Toch is het in de sportwereld nog steeds lastig. Out for the Win probeert sporters over te halen om wel uit de kast te komen. Ook op hun site veel voorbeelden. Voetbal blijft nog een lastig terrein. 

Zou het niet mooi zijn wanneer het uit de kast komen niet meer nodig zou zijn als daad? Dat we mensen accepteren zoals ze zijn? Zonder dat we raar opkijken, als iemand een ander kust. Dat we het leuk vinden als iemand een mooie broek of jurk draagt. 

Voorlopig zullen initiatieven als coming-out day, Paars, en de Pride nog nodig blijven. Hier nog een paar mooie verhalen. Heb jij een steuntje in de rug nodig om uit de kast te komen, kom eens langs voor een gesprek. 

Ik ben geen psycholoog of psychiater en stel geen diagnoses.
Als psychotherapeut merk ik dat een deel van de mensen met een diagnose soms een deel van hun identiteit daaraan ontleent. “Ja maar ik  ben ADHD-er” of “Ik ben een Autist.” of “Ik ben Bi-polair.” Een van mijn studenten heb ik wel eens gefeliciteerd op het moment dat het label aan mij werd meegedeeld. Ik deed dat om  een tweetal redenen.
De eerste reden, welke diagnose je ook hebt, velen ervan zijn niet direct met het blote oog te zien, ze worden zichtbaar in de interactie met anderen. Afhankelijk van de kennis en kunde van de ander moet je als mens met een label soms verklaren hoe iets bij jou wel of niet werkt. De ander kan je alleen reageren op wat er aan de buitenkant te zien is. Je innerlijk moet je toelichten, communiceren.
De tweede reden, het label gebruikt als excuus. “Ik ben ADHD-er dus ik kan mij niet concentreren en mijn mond niet houden en dat heb je maar te accepteren”. Alsof je een vrijgeleide hebt gekregen om geen rekening te houden met mensen in je omgeving en zelf geen moeite hoeft te doen.

De positieve kanten worden vaak vergeten. Een uitzendbureaus als Passwerk richt zich specifiek op mensen met een autisme spectrum stoornis, juist vanwege hun specifieke kwaliteiten, als logisch nadenken, oog voor detail.
Onze hersenen labelen graag omdat het ons denken sneller maakt. Daarmee doen we mensen niet altijd recht. Want mensen zijn veel meer dan hun label en ook de variatie binnen een label is vaak zo groot zodat je mensen erg beperkt wanneer je ze tot hun label reduceert.

Op 1 oktober legde Petra De Sutter de eed af bij de koning. Ook hier labels 10 mannen en 10 vrouwen. Blijkbaar vinden we het op dit moment belangrijk om te weten dat het aantal mannen gelijk is aan het aantal vrouwen.
Over de kwaliteiten van de mensen weten we nog niets. Ook dat Petra de Sutter de eerste transvrouw is in ons parlement, is weer een label wat toegevoegd wordt. Voor de LQBTQQIA+ gemeenschap is ze een mooi rolmodel. Ook dit label zegt over haar kwaliteiten niets. Het was wel mooi van Petra te horen dat het vooral de buitenlandse pers was die het label plakte. De Belgische pers heeft het nauwelijks vermeld, wel haar kwaliteiten. Met die kwaliteiten moet ze het ook doen binnen haar rol als minister. Het label is niet van belang.

Oh ja, in de songtekst wordt ook gesuggereerd dat je liegt wanneer je niet verteld dat je een label hebt. Is dat zo? Ben je verplicht dit te melden? Ik denk het niet. Als iemand nood heeft om het te weten kan deze, als het relevant is voor de relatie, ook vragen.