Deze week heeft mijn klas het diploma gehaald. Een mooie prestatie. 
Velen in de groep hadden het twee jaar geleden niet voor mogelijk gehouden dat zij ooit een diploma zouden halen, toch is het ze gelukt, gefeliciteerd.
Er zijn door deze studenten ook veel blokkades geslecht. 

De mooiste anekdote vind ik nog steeds die met die ‘stomme lelijke trut’ de ook ooit in de klas gehad heb. Dat waren haar eigen woorden om zichzelf te beschrijven. Op een bepaald moment stond zij met de conciërge te praten en die zei; "Welke opleiding volgt die mooie meid?", lelijk was ze dus zeker niet. Op een bepaald moment deed ik een IQ testje met de groep, uit een Prisma pocket, ze scoorde 140. "Dat kan niet want ik ben dom" : was haar reactie nadat ik uitgelegd had wat dat betekende. Ze vertrouwde ook de testen niet en nadat ik aangegeven had dat ik ongeveer scoorde wat ik uit andere testen kende, wilde ze alle testen maken. De week erna had ze alle testen gemaakt en allemaal tussen de 140 en 150 gescoord. Dit was wel aanleiding voor een gesprek en al snel werd duidelijk dat we hier te maken hadden met een, toch wel klassiek, verhaal van een onderpresteerder en al vanaf de kleuterschool steeds weer te horen gekregen: "Jij doet ook nooit iets goed." Je zou voor minder het geloof in jezelf kwijtraken. Ik heb moeten praten als Brugman, maar haar op een andere opleiding binnen gepraat. Ze heeft moeten wennen aan het idee dat ze niet dom was, maar ze was vertrokken.

Helaas staat dit verhaal niet op zichzelf. Een van mijn andere studenten kwam ooit binnen vanaf het ITO, individueel technisch onderwijs, veel lager dan dat kon niet. De student haalde zijn opleiding, ronde een vervolgopleiding met succes af, ging naar het HBO en uiteindelijk universiteit. 

Een van mijn eigen docenten zei ooit eens: "Alles wat je over jezelf denkt is niet waar." In eerste instantie is dat een beangstigende gedachte. Daarna dringt het besef door dat veel van wat je van jezelf weet gebaseerd is op meningen, opmerkingen, reacties van anderen. Die plaatsen opmerkingen ook vanuit een eigen perspectief, verwachtingspatronen, frustraties en behoeften, wanneer die inkleuring weg zou vallen, wat blijft dan over van jou zelfbeeld en hoe zou je dat bij kunnen stellen. "Ik kan niet rekenen." hoor ik mensen zeggen. Dat klopt zolang je dat van jezelf blijft zeggen is dat ook zo en zul je alles aangrijpen om te bewijzen dat het ook zo is. Als je de gedachte los kan laten en jezelf een doel stelt en de kans geeft om fouten te maken en daarvan te leren, kom je een heel eind en bereik je misschien je doel wel. 

​Wat zijn jou limiterende gedachten? Kom eens langs voor een gesprek en wie weet welke capaciteiten jij in jezelf ontdekt.
 

De afgelopen week kwam ik twee situaties tegen die ik toch even wil bespreken.
In beide gevallen kwam de situatie er op neer dat de ouder(s) hun (volwassen)kind dusdanig beschermen dat het kind in de knel komt en er eigenlijk sprake is van een vorm van mishandeling.

Opvoeden van kinderen is een grote verantwoordelijkheid en wat ik altijd heel apart gevonden heb, iedereen doet het. Toen ik een aantal jaren geleden een Nederlandse Schapendoes kocht, zo’n bol wol op poten, zeiden veel mensen: “Ga je er mee op puppy training.” Een jaar later kochten we een zwarte labrador, weer dezelfde opmerking, “Ga je er mee op puppy training.” Nee dat hebben we niet gedaan. Vanaf dat moment vroeg ik aan mensen in mijn omgeving wanneer ze een baby kregen, “Ga je er mee op baby training.” Mensen kijken je heel raar aan dat kan ik je wel verzekeren. In de Scandinavische landen is het volgen van een opvoedcursus de normaalste zaak van de wereld. Daar ben je een goede ouders wanneer je een dergelijke cursus volgt. Hier verplichten we ouders alleen dit te doen als hun kind in contact is gekomen met justitie, als het te laat is.
Opvoeden is zo simpel niet, of misschien wel, het gaat veelal goed, maar soms ook echt niet.
Nog eens iets grappigs wat vandaag gebeurde. Ik vroeg aan een groep volwassen vrouwen “Hebben jullie enig idee of er veel transgenders zijn, meer of minder dan homo’s?” de reactie was bijna unaniem, meer. Terwijl de schattingen voor mensen die op het gelijke geslacht vallen tussen de  3 – 10 %  ligt en het aantal transgenders ligt vermoedelijk nog onder de procent. De laatste dagen, mede door het outen Bo van Silbeeck is er veel aandacht voor geweest in de (sociale) media. Maar dat is niet de realiteit. De vrouwen schrokken van mijn cijfers en van de invloed van de (sociale) media. Veel mensen die je vraagt: “Hoe gaat het met België, de wereld?” zullen daar negatief op reageren. Veel geweld, mensen worden in elkaar geslagen, terroristische aanslagen, al die oorlogen etc. Ook hier is de statistische realiteit anders. Het is in veel opzichten nog nooit zo goed geweest om op deze aarde te leven. Dat beeld vertekend zo omdat media vooral aandacht geven aan wat fout gaat en niet alleen in België, maar in heel de wereld. Vroeger hoorde je dat veel minder van over heel de wereld. Dat (slechte) nieuws van over heel de wereld horen beïnvloed je gevoel van veiligheid.
 
De twee vorige stukken in acht genomen kan ik het me voorstellen dat het voor sommige ouders lastig is om een kind los te laten en dat ze het willen  beschermen, het liefst tot hun dood aan toe. Toch is dat niet goed, niet gezond om dat te doen. Mijn eerste tandarts in Breda zei ooit: “Met het opvoeden van je kinderen moet je klaar zijn wanneer ze naar de middelbare school gaan. Dan komen ze heel veel mensen tegen van buiten de bestaande sociale kring.” Aansluitend hierop zei een vriendin van mij toen haar jongste zoon op de middelbare school met “verkeerde” vrienden thuis kwam: “Als ik het verbied wordt het alleen maar aantrekkelijker. Ik vertrouw mijn opvoeding, mijn zoon en zijn besluiten.” Maanden later gaf de zo’n aan dat die vrienden voor hem toch niet de ware waren en nam hij andere beslissingen.
Elk kind moet leren zich in de maatschappij te redden. Natuurlijk wil je je kind behoeden voor fouten, zeker voor de fouten die je zelf gemaakt hebt. Hoe heb jij van die fouten geleerd? Juist, door ze te maken, je hoofd te stoten en er van te leren. Dat is af en toe pijnlijk om te zien, maar dat is opvoeden. Opvoeden is niet je kind altijd de zin geven en er vriendjes mee zijn. Nee, opvoeden is voorleven laten zien hoe het moet en de kinderen doen je na. Door ze overmatig te beschermen geef je ze geen kans om zelf beslissingen te nemen, verstik je ze alleen maar.

Wat ik nog steeds een mooie metafoor vind is die van het zand op de hand. Je houdt het meeste zand op je hand wanneer je de hand vlak houdt. Zodra je ze dicht knijpt om het zand vast te houden glipt er veel weg tussen je vingers, probeer het maar eens.
 
Wanneer jij last hebt van delen van je opvoeding en je komt er niet alleen van af, kom eens praten.