Deze week heeft mijn klas het diploma gehaald. Een mooie prestatie. 
Velen in de groep hadden het twee jaar geleden niet voor mogelijk gehouden dat zij ooit een diploma zouden halen, toch is het ze gelukt, gefeliciteerd.
Er zijn door deze studenten ook veel blokkades geslecht. 

De mooiste anekdote vind ik nog steed die met die stomme lelijke trut de ook ooit in de klas gehad heb. Dat waren haar eigen woorden om zichzelf te beschrijven. Op een bepaald moment stond zij met de conciërge te praten en die zei; "Welke opleiding volgt die mooie meid?", lelijk was ze dus zeker niet. Op een bepaald moment deed ik een IQ testje met de groep, uit een Prisma pocket, ze scoorde 140. "Dat kan niet want ik ben dom" : was haar reactie nadat ik uitgelegd had wat dat betekende. Ze vertrouwde ook de testen niet en nadat ik aangegeven had dat ik ongeveer scoorde wat ik uit andere testen kende, wilde ze alle testen maken. De week erna had ze alle testen gemaakt en allemaal tussen de 140 en 150 gescoord. Dit was wel aanleiding voor een gesprek en al snel werd duidelijk dat we hier te maken hadden met een, toch wel klassiek, verhaal van een onderpresteerder en al vanaf de kleuterschool steeds weer te horen gekregen: "Jij doet ook nooit iets goed." Je zou voor minder het geloof in jezelf kwijtraken. Ik heb moeten praten als Brugman, maar haar op een andere opleiding binnen gepraat. Ze heeft moeten wennen aan het idee dat ze niet dom was, maar ze was vertrokken.

Helaas staat dit verhaal niet op zichzelf. Een van mijn andere studenten kwam ooit binnen vanaf het ITO, individueel technisch onderwijs, veel lager dan dat kon niet. De student haalde zijn opleiding, ronde een vervolgopleiding met succes af, ging naar het HBO en uiteindelijk universiteit. 

Een van mijn eigen docenten zei ooit eens: "Alles wat je over jezelf denkt is niet waar." In eerste instantie is dat een beangstigende gedachte. Daarna dringt het besef door dat veel van wat je van jezelf weet gebaseerd is op meningen, opmerkingen, reacties van anderen. Die plaatsen opmerkingen ook vanuit een eigen perspectief, verwachtingspatronen, frustraties en behoeften, wanneer die inkleuring weg zou vallen, wat blijft dan over van jou zelfbeeld en hoe zou je dat bij kunnen stellen. "Ik kan niet rekenen." hoor ik mensen zeggen. Dat klopt zolang je dat van jezelf blijft zeggen is dat ook zo en zal je alles aangrijpen om te bewijzen dat het ook zo is. Als je de gedachte los kan laten en jezelf een doel stelt en de kans geeft om fouten te maken en daarvan te leren, kom je een heel eind en bereik je misschien je doel wel. 

Wat zijn jouw limiterende gedachten? Kom eens langs voor een goed gesprek, wie weet wat jij nog in jezelf laat ontwaken.

Boudewijn wordt Bo topte het nieuws gisteren je kon er niet omheen. Boudewijn Van Spilbeeck wordt Bo Van Spilbeeck. Nu is het de media wel toevertrouwd om positieve aandacht te geven aan collega’s en dat hebben ze gedaan.

Ik vind het echt schitterend wat hier gebeurt, hoewel het misschien nog beter zou zijn als het geruisloos was verlopen, omdat het geen ophef behoeft. Die ophef is nog steeds nodig. Wanneer je afwijk van het gewone, normale patroon is dat nog steeds, voor velen, een strijd die je aan moet. Een strijd met jezelf omdat je niet tot die norm behoort en een strijd met je omgeving, wat uiteindelijk lijdt tot het uit de kast komen zoals Bo dat vandaag gedaan heeft.

"Die ophef is toch nergens voor nodig". Dat hoor je met regelmaat als je zelf ook buiten de norm valt. Vorige week nog tijdens een etentje met de buren kwamen de Outgames, Gay Games en de Euro Games weer ter sprake naar aanleiding van de Antwerp Briljant Games. “Jullie zijn toch als homomannen geaccepteerd en geïntegreerd dan is zo’n evenement toch niet meer nodig?” Voor mij een typische opmerking voor iemand die wel tot de norm behoort, hetero is. Oké, België heeft, na Malta de beste LGBT wetgeving, dat klopt. Ik heb als homoman zowel privé als professioneel geen tegenwerpingen gekregen. Oh ja, toch wel. Toen ik ging solliciteren in 1982, werd ik door een school in Hilversum openlijk geweigerd omdat ik als homo net uit de kast gekomen was. Ik ben nooit in elkaar geslagen, vrienden van mij wel en niet alleen in de jaren ’80, ook nu nog in tolerant België en Nederland. Het is ook dankzij de Gaypride in Brussel en Amsterdam, die overigens net als de meeste Gay Prides in de wereld zijn omgedoopt naar Pride omdat we trots zijn om Homovrouw, Homoman, Biseksueel, Transgender, Interseksueel of Aseksueel te zijn. In het Westen zijn het grote feesten geworden om de vrijheid te vieren. In veel andere landen is er nog steeds veel te bevechten. Ook in landen van de Europese Unie, zoals Italië en Polen wordt je niet altijd even vrolijk van de wetgeving en de mentaliteit van de mensen.
Toen ik begin jaren ’80 uit de kast kwam, midden in de AIDS-crisis, had ik zelf al een heel proces achter de rug. Mijn familie had tijd nodig om aan het idee te wennen, vrienden en kennissen hadden het altijd al gezien en nooit gesnapt dat ik met mijn vriendin zo gelukkig was. Dat was ik overigens ook.
Ook Bo zal een heel proces achter de rug hebben net als veel andere transgenders, homomannen en lesbische vrouwen, want afwijken van de norm blijft een probleem. Velen beseffen niet hoe man / vrouw / hetero onze maatschappij nog steeds is, ondanks de reclame met mannen en vrouwenkoppels bij de IKEA en welk ander merk dan ook. Hoe vaak krijgt een jongen niet te horen: “Heb je nog geen vriendinnetje?”. Veel jongeren die twijfelen over hun seksuele voorkeur of genderrol hebben het er lastig mee. Ik vond het schitterend te lezen in het verhaal van Joos dat zijn vader dacht, toen hij Barbiepoppen wilde “Mijn zoon houdt van vrouwen”. Ook de scheiding in Gender, weten we nu is niet zo binair als we lang gedacht hebben. Wat zijn mannelijke en wat zijn vrouwelijke eigenschappen? Ik kom daar in een volgende blog nog eens op terug.
Chapeau voor Bo. Het is toch een grote stap om te zetten en ik hoop dat de euforie die ik gisteravond op TV zag bij haar, overgaat in en fijn, vrolijk, positief leven. 
Gelukkig gaat het proces bij Transgenders nu sneller dan bij de homo's toen ter tijd, mede dankzij social media en alle groepen met gelijkgestemden en rolmodellen zoals Bo. 

​Heb jij vragen over je geaardheid, kun je altijd terecht bij de holibifoon, twijfel je over je genderrol kun je terecht bij het Transgender infopunt en bij mij.

Blijf er zeker niet alleen mee lopen.

​Wat doe jij om goed voor jezelf te zorgen?

Ik ga de zelfzorg opsplitsen in 4 categorieën:

1. Lichamelijk
2. Geestelijk
3. Energetisch
4. Professioneel

Wat doe jij om je lichaam in conditie te houden? Om zo gezond als mogelijk te blijven? Dit alles zonder stress en genietend van het mooie leven? 
Wat doe je om geestelijk gezond te blijven? Train je je hersenen nog? Wat doe je met gedachten waar je last van hebt?
Wat doe je om je energie te houden? Blijf je omgaan met mensen die energie vreten? Wat doe je als je in een ruimte komt die net goed voelt?
Welke keuzes maak jij in je werk? Heb je een plan voor de komende jaren of laat je alles op je afkomen?

Wat doe jij om je lichamelijk in conditie te houden? Wanneer ik zo eens bedenk wat ik doen, is dat heel wat. Om te beginnen probeer ik elke nacht 8 uur te slapen, poets ik mijn tanden en gebruik interdentale ragers om de plak weg te halen. Bij het douchen gebruik ik geen zeep.
Ik ontbijt met granen, noten, vruchten en plantaardige drank, melk mag je niet meer zeggen. bij de rest van het eten veel groenten, weinig vlees, vooral verse producten en weinig koolhydraten. Ik waak er voor dat mijn BMI niet boven de 22 te laten komen en het vet-percentage niet boven de 18%.
Verder probeer ik wekelijks een aantal keren hard te lopen en fitness oefeningen te doen, niet in de sportschool, wel met ondersteuning van een app.
Net als 's morgens verzorg ik voor het slapen gaan mijn huid met een vocht inbrengende crème. 

Af en toe zou ik nog meer willen doen,maar de balans tussen inspanning en resultaat is voor mij zo prima. Sport ik bv minder dan voel ik me minder goed, minder energiek.

Ik probeer mijn lijf gezond te houden. hoe zit dat bij jou? Kun je het lekker eten niet weerstaan en eet je eigenlijk elke keer te veel? Ben je een emo-eter en snoep je veel wanneer je je niet lekker voelt? Wil jij er iets aan veranderen en lukt het niet, kom eens praten.

Rouw
De afgelopen weken weer een aantal overlijdens gehad in mijn directe omgeving. Elke keer weer als dat gebeurt merk je hoe lastig mensen dat vinden. “Veel sterkte”, hoor je veel mensen zeggen, goed bedoeld en ik maak me er zelf af en toe ook schuldig aan. Terwijl ik zelf merk dat ik eigenlijk veel meer behoefte heb aan een moment van zwakte. Aan een moment waarop ik de emotie goed kan voelen, kan laten komen en ook kan uiten. Eens flink huilen, of soms schelden roepen en tieren, dat kan zo goed doen.

De fases van rouwverwerking van Kübler Ross kennen velen:
Ontkenning: “Dit gebeurt niet bij mij.”
Woede: “Waarom met mij?”
Marchanderen: ”Ik beloof een betere persoon te worden als...”
Verdriet en depressie: ”Ik geef het op.”
Aanvaarding: “Ik ga verder met mijn leven.”
 
Ik herken ze bij mezelf, maar mis ook een fase, de ik de fase van herkenning noem. Op de meest rare momenten meen je de overledene weer te zien, je ziet de persoon fietsen of voorbij lopen en denkt “Hij, zij, is er nog.” Nee dus. Misschien hoort het wel bij de ontkenning en denk je de persoon te zien, omdat je die graag wilt zien en niet wil accepteren dat deze er niet meer is.
 
Die woede is voor veel mensen toch een lastig stuk. Ik weet nog goed dat ik ontzettend boos was, me in de steek gelaten voelde toen mijn grootmoeder stierf. Ik was 13 en ging dagelijks bij mijn oma langs om vakken te vullen. Mijn vader en grootvader hadden een rijdende winkel. Aan het eind van die maandagavond zei ze: "Ik heb een beetje pijn op de borst en het trekt naar mijn arm." Ze wreef hierbij over haar borst naar haar linker arm toe. Tijdens het avondeten zeiden we nog tegen elkaar, "Als het 't hart maar niet is."
De volgende dag werd ik uit de klas gehaald en moest naar huis gaan, waar ik te horen kreeg dat Santje dood was. Ik werd stil en vervolgens heel erg boos, ik voelde me enorm in de steek gelaten. Mijn grootmoeder, waar ik dagelijks naar toe ging, waar ik me goed voelde, was er niet meer. Maar voor de woede, voor het schelden en tieren was geen plaats. Het moest stil zijn, want oma was dood. Ja dat klopt, mijn oma was dood en ik was heel boos omdat ze er niet meer was, ze had mij in de steek gelaten.
Weken later fietste ik door de Kroondomeinen bij Apeldoorn om mezelf op te hangen, een betere uitweg vond ik niet. Het idee dat er kinderen zouden zijn die me zouden vinden heeft me tegen gehouden om het te doen.

Jaren later, in een van de therapieën die ik heb gedaan, in dit geval een bio-energetica therapie bij Wim, mijn oude toneelregisseur, die oefencliënten nodig had, bleek er nog heel veel emotie en boosheid in mijn lijf vast te zitten. Dezelfde boosheid en emotie die het voor mij onmogelijk maakte, me werkelijk aan iemand te binden. De mensen waarvan ik hield gingen toch allemaal dood (er waren na het overlijden van mijn oma in een paar jaar tijd verschillende, voor mij belangrijke mensen overleden).
“Ga maar naar het graf van je grootmoeder en scheld haar de huid vol.”: dit was Wim zijn advies en ik heb het gedaan. Ik was na de begrafenis van mijn grootvader, nooit meer naar het graf geweest en kon het moeilijk vinden. Ik vond het ook lastig mijn grootvader te negeren, maar ik heb haar de huid vol gescholden en mijn boosheid, woede, in de steek gelaten voelen er uit geschreeuwd. Het was gelukkig rustig op het kerkhof. Wat luchtte dat op, ik was het kwijt, na zoveel jaren. Daarna heb ik een roos op het graf gelegd, want Santje was en is toch mijn oma, mijn lievelingsoma, mijn beschermengel. Ik had dit echt nodig om het rouwen af te sluiten. Hierna pas bleek ik wel in staat me aan een nieuwe partner te hechten. Mede hier door heb ik nu al 17 jaar en relatie met mijn hele fijne man.
 
Wat je ook doet bij een overlijden moet ieder voor zich bepalen, geef mensen de ruimte het op hun eigen manier te doen, geef jezelf de ruimte het op je eigen manier te doen en ja, je mag verdrietig zijn en hoe meer je van iemand gehouden hebt en hoe meer je tegen iemand opgekeken hebt, des te dieper en heftiger is de emotie, het verdriet. Omdat de liefde en de warmte er mocht zijn, mag dus ook het verdriet en de leegte er zijn. Misschien is dan ook overleven een beter woord dan verwerken. Misschien is zwakte en je kunnen laten gaan in de emotie ook een betere dan de Sterkte en je goed houden. Het verdriet is er ook alleen maar omdat de liefde, het houden van, er geweest is. Bovendien verdwijnt die liefde en dat houden van ook niet, ze blijft en krijgt een andere vorm. Eerst is het overleven, totdat het verlies een plaats gekregen heeft en de ruimte voor mooie herinneringen komt.
Ik ben nog steeds dankbaar voor de inmiddels vele mensen die ik heb mogen kennen en inmiddels afscheid van heb moeten nemen. Maar niet alleen Santje, Dien, Denny, Walter, Jo, Jo, Jan, Annie, ook Alex, Harry, Keimpe, Mark,,,,,,,,,,,, ik denk nog regelmatig met veel warmte aan ze terug, blij dat ik ze heb mogen kennen en dat we een deel van onze weg samen hebben kunnen doorbrengen.

Familie geheimen, deel 1.
Hoewel ik deze blog als tweede plaats is de interesse om naar de familie te kijken wel hier begonnen. Bovendien had ik deze blog als eerste willen plaatsen. Gedane zaken nemen geen keer, dus deze eerste familie blog is dus feitelijk de tweede.
​
Het is soms leuk om ook eens naar jezelf te kijken van een afstand. Zo heb ik een genogram gemaakt van mijn familie, een stamboom. Wie heeft met wie een relatie (gehad)? Zijn ze getrouwd of wonen ze samen? Wie heeft welke ziekte? Hoe zijn verhoudingen in de familie? Wie is er gescheiden of heeft affaires gehad?Allerlei vragen die je gaat stellen aan verschillende mensen in de familie om verhalen boven tafel te krijgen. Al die verhalen hebben jou, mij in dit geval gevormd, ook al werden die verhalen niet altijd verteld. 

Een van die verhalen was, dat mijn ouders “moesten” trouwen. Mijn moeder was in verwachting van mijn zus toen ze trouwden, een grote schande in de familie. Mijn moeder mocht dus niet in het wit trouwen. Hoewel dat in de jaren na de oorlog, 1949, nog niet zo hot was als nu. Haar trouwjurk was donker paars. Op de zwart-wit foto, hierboven, zie je dat als zwart, kleuren foto’s bestonden in die tijd nog niet. Ik heb het altijd bijzonder gevonden dat mijn moeder in het donker is getrouwd. Ik vond het ook vervelend voor haar, waarom moet je je schamen als je in verwachting bent? Waarom schamen voor een baby die uit liefde geboren is?

Het grootste probleem zat bij mijn oma, Santje. De moeder van mijn vader kwam, zoals wij dat zeggen, uit een rood nest, een socialistisch nest. Dus niet gelovig zoals veel mensen, zeker in die tijd wel waren. Ik heb dat nooit begrepen. Waarom had zij daar zo’n probleem mee?
Jaren later deed ik de jaaropleiding leren werken met familieopstellingen.  Tijdens die opleiding werk je met het genogram van je eigen familie. Dus ga je praten. Mijn oma zelf kon ik het niet meer vragen, die was gestorven rond mij 13e levensjaar, onverwacht aan een hart infarct. Een achternicht  wist mij te vertellen dat Santje en Chris ook hadden “moeten” trouwen. Dat was binnen de familie niet goed gevallen. Ook niet bij haar vader, een oud SDAP man, opa Snor. Wat blijkt nu, je kunt het al raden, ook opa en opoe Snor hebben “moeten” trouwen. “
​
Dit familie “geheim” kwam pas jaren later aan het licht. Bij mijn afstuderen van de Kunstacademie in Berchem heb ik de stoute schoenen aangetrokken en als onderwerp familieopstelling genomen. Ik heb het trouwportret van mijn moeder getekend en de verandering geschilderd in olieverf. Zo heb ik haar de witte trouwjurk gegeven waarin ze, wat mij betreft, had mogen trouwen. De orde hersteld.

​Het patroon van “moeten” trouwen is overigens bij mijn ouders gestopt. Mijn neef en zijn vriendin hebben kinderen en zijn nooit getrouwd, maar dat is, mede door het veranderde tijdsbeeld nooit een probleem geweest in onze familie.
In de eerder geplaatste blog over tante Dien, is wel duidelijk dat praten niet de sterkste kant is van mijn familie. Toen ik na het afspringen van mijn eerste relatie met een man in een zwart gat viel, kwam ik bij toeval mijn eerste therapeut tegen, ik was 27. De relatie met mijn ouders was op dat moment niet zo bijster goed. Charles, mijn therapeut zei op dat moment: “Als jij de relatie met je ouders wilt verbeteren, zul jij moeten beginnen. Zij hebben dat nooit geleerd.” Dat was ook zo zowel aan mijn vaders kant van de familie, als aan mijn moeders kant, werd er veel over koetjes en kalfjes gesproken, niet over de dingen die er toe de deden. Ik ben blij dat ik zijn advies heb opgevolgd. Het contact met mijn ouders is verbeterd en ik kan nu oprecht zeggen dat ik blij ben dat ik deze ouders gehad heb. 

Wat zijn jouw familiegeheimen? Heb je er last van? Wil je er iets mee?
Kom eens praten.

Gelukkig Nieuwjaar. Het is weliswaar al Drie Koningen geweest, toch nog gelukkig Nieuwjaar. In velerlei vormen is deze wens de afgelopen weken tot ons gekomen of hebben we die zelf de wereld ingestuurd, steeds meer via sociale media als Facebook, Twitter, What's App en ook nog steeds met kaarten.

We wensen elkaar vooral geluk en goede gezondheid toe.
Die gezondheid kan ik snappen. Als je gezondheid in welke vorm dan ook minder wordt, heeft dat een directe impact op je leven. De vraag is overigens of die impact altijd zo negatief is. Ik hoor nog al eens mensen zeggen,  "Mijn ziekte is het beste wat me is overkomen." Ziek zijn, net als elke andere plotselinge verandering in je leven, dwingt je om keuzes te maken in wat je wel en niet belangrijk vindt. Welke keuzes maak je? Wat is wel en wat niet belangrijk voor jou? Besteed je de tijd aan die dingen die belangrijk zijn, of verlies je de tijd met Facebook, Snapchat of Instagram? Mij heeft het in die zin ook geholpen. Meer tijd besteden aan wat je leuk vindt, waar je energie van krijgt en minder aan het negatieve, aan wat energie kost. Dat geldt overigens zowel voor mensen waar ik mijn tijd mee wil doorbrengen als dingen die ik wil doen. Dan heb ik het nu vooral over mensen die hun ziek zijn overleven, die er mee kunnen leven, die het hebben overleefd. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.
De afgelopen weken overleden in mijn omgeving verschillende mensen. Dat zijn vreselijke momenten om mee te maken. Iemand waar je om geeft, waar je van houdt, is er van de ene op de dag niet meer. Allerlei emoties komen dan boven, in een volgende blog meer hierover. 

We wensen elkaar geluk.
Toch is het leven niet altijd gelukkig. dankzij die mindere momenten weet je de gelukkige momenten ook meer te waarderen. In deze tijd van sociale media ligt de nadruk op gelukkig zijn. Via sociale media kun je de levens van heel veel mensen volgen. De meesten van hen posten alleen maar foto's van hoe geweldig het leven wel niet is. Vooral, maar niet alleen voor jongeren, leidt dit tot een toename van depressies en niet gelukkig voelen, vooral Snapchat en Instagram hebben veel negatieve invloed volgens dit onderzoek.
Toen ik een paar weken geleden aangaf dat het niet zo lekker ging en dat ik daarom de stad was ingelopen, de diversiteit van de 't Stad vrolijkt mij altijd weer op, kreeg ik direct een aantal DMetjes (Direct Messages) om te vagen of het wel goed met me ging. Heel lief, het geeft wel aan hoe ongewoon het is om te posten dat het wat minder met je gaat.
​Wat is geluk? Ik zal er in een latere post nog op terug komen. Ik prijs mijzelf gelukkig te mogen leven en werken in België en Nederland, landen waarin vrijheid, vrijheid van meningsuiting, diversiteit een groot recht is, samen met mijn man, binnen een relatie waar elkaar stimuleren in ontwikkeling, verandering een centraal thema is. 

Dus ook ik wens je een gezond en gelukkig 2018, maak er samen met de mensen die je lief zijn een mooi jaar van.