Positieve verandering

Boudewijn wordt Bo topte het nieuws gisteren je kon er niet omheen. Boudewijn Van Spilbeeck wordt Bo Van Spilbeeck. Nu is het de media wel toevertrouwd om positieve aandacht te geven aan collega’s en dat hebben ze gedaan.

Ik vind het echt schitterend wat hier gebeurt, hoewel het misschien nog beter zou zijn als het geruisloos was verlopen, omdat het geen ophef behoeft. Die ophef is nog steeds nodig. Wanneer je afwijk van het gewone, normale patroon is dat nog steeds, voor velen, een strijd die je aan moet. Een strijd met jezelf omdat je niet tot die norm behoort en een strijd met je omgeving, wat uiteindelijk lijdt tot het uit de kast komen zoals Bo dat vandaag gedaan heeft.

"Die ophef is toch nergens voor nodig". Dat hoor je met regelmaat als je zelf ook buiten de norm valt. Vorige week nog tijdens een etentje met de buren kwamen de Outgames, Gay Games en de Euro Games weer ter sprake naar aanleiding van de Antwerp Briljant Games. “Jullie zijn toch als homomannen geaccepteerd en geïntegreerd dan is zo’n evenement toch niet meer nodig?” Voor mij een typische opmerking voor iemand die wel tot de norm behoort, hetero is. Oké, België heeft, na Malta de beste LGBT wetgeving, dat klopt. Ik heb als homoman zowel privé als professioneel geen tegenwerpingen gekregen. Oh ja, toch wel. Toen ik ging solliciteren in 1982, werd ik door een school in Hilversum openlijk geweigerd omdat ik als homo net uit de kast gekomen was. Ik ben nooit in elkaar geslagen, vrienden van mij wel en niet alleen in de jaren ’80, ook nu nog in tolerant België en Nederland. Het is ook dankzij de Gaypride in Brussel en Amsterdam, die overigens net als de meeste Gay Prides in de wereld zijn omgedoopt naar Pride omdat we trots zijn om Homovrouw, Homoman, Biseksueel, Transgender, Interseksueel of Aseksueel te zijn. In het Westen zijn het grote feesten geworden om de vrijheid te vieren. In veel andere landen is er nog steeds veel te bevechten. Ook in landen van de Europese Unie, zoals Italië en Polen wordt je niet altijd even vrolijk van de wetgeving en de mentaliteit van de mensen.
Toen ik begin jaren ’80 uit de kast kwam, midden in de AIDS-crisis, had ik zelf al een heel proces achter de rug. Mijn familie had tijd nodig om aan het idee te wennen, vrienden en kennissen hadden het altijd al gezien en nooit gesnapt dat ik met mijn vriendin zo gelukkig was. Dat was ik overigens ook.
Ook Bo zal een heel proces achter de rug hebben net als veel andere transgenders, homomannen en lesbische vrouwen, want afwijken van de norm blijft een probleem. Velen beseffen niet hoe man / vrouw / hetero onze maatschappij nog steeds is, ondanks de reclame met mannen en vrouwenkoppels bij de IKEA en welk ander merk dan ook. Hoe vaak krijgt een jongen niet te horen: “Heb je nog geen vriendinnetje?”. Veel jongeren die twijfelen over hun seksuele voorkeur of genderrol hebben het er lastig mee. Ik vond het schitterend te lezen in het verhaal van Joos dat zijn vader dacht, toen hij Barbiepoppen wilde “Mijn zoon houdt van vrouwen”. Ook de scheiding in Gender, weten we nu is niet zo binair als we lang gedacht hebben. Wat zijn mannelijke en wat zijn vrouwelijke eigenschappen? Ik kom daar in een volgende blog nog eens op terug.
Chapeau voor Bo. Het is toch een grote stap om te zetten en ik hoop dat de euforie die ik gisteravond op TV zag bij haar, overgaat in en fijn, vrolijk, positief leven. 
Gelukkig gaat het proces bij Transgenders nu sneller dan bij de homo's toen ter tijd, mede dankzij social media en alle groepen met gelijkgestemden en rolmodellen zoals Bo. 

​Heb jij vragen over je geaardheid, kun je altijd terecht bij de holibifoon, twijfel je over je genderrol kun je terecht bij het Transgender infopunt en bij mij.

Blijf er zeker niet alleen mee lopen.