Na de oorlog sprak zij met geen woord hierover en pas bij haar dood zijn we hier achter gekomen. Haar kinderen hebben beiden wel een oorlogstrauma. 
Doordat het verzet zich ook in Engeland ging vestigen, koningin Wilhelmina zat in Londen en prinses Juliana in Canada, werd ook Engeland, het Verenigd Koninkrijk, gemobiliseerd en hebben de geallieerden ons uiteindelijk bevrijd. Toen werd voor velen ook de omvang duidelijk van wat de Nazi's met de Joden hadden aangericht. Veel plaatsen, zoals Amsterdam en Antwerpen hebben actief meegewerkt om Joden, homo's, Roma en andere groepen,  te deporteren naar de vernietigingskampen. 
Nooit, nooit weer werd er gezegd, maar wat laten we nu gebeuren? We laten het leger van Putin een deel van Oekraïne bezetten. We laten het leger van Netanyahu Gaza en de West bank bezetten en doelbewust Palestijnen uitmoorden.

Ik zeg heel bewust het leger van Hitler, Poetin en Netanyahu, omdat grote delen van de bevolking van respectievelijk Duitsland, Rusland en Israël, als ze weten wat er werkelijk speelt niet voor de oorlog zouden zijn en door de machtsdruk gedwongen worden hier een rol te spelen. Wordt het niet eens tijd dat de geallieerden, nu verenigd in de NATO en de VN, ook hier zorgen voor vrijheid en een einde maken aan deze conflicten. En niet te vergeten de conflicten in Afrika, met de daarbij horende uitbuiting van veel Afrikaanse landen met grondstoffen. Dat zou ook de vluchtelingenstroom van daar aanzienlijk verminderen.

Vrede op aarde en niet alleen in West-Europa voor langer dan 80 jaar. Vrede is mogelijk zelfs moeilijker dan Oorlog. Zorgen dat geld zo verdeel wordt dat iedereen te eten heeft, een dak boven het hoofd, werk. Dat geld is er. het moet alleen anders verdeeld worden. Op de VS van Trump moeten we niet op rekenen op dit moment, die is van de VS een land aan het maken voor de superrijken die geen enkele rekening willen houden met anderen en waarvoor woorden als uitbuiting geen betekenis hebben.
Het is aan ons om de vrede te bewerkstelligen. De vrede die bevochten is door duizenden mensen in het verzet en door duizenden geallieerde soldaten die geloofden in vrede. Dankzij die strijd hebben wij nu 80 jaar vrede.

​Vrede op Aarde 

Een college psychotherapeut plaatste bijgaand bericht op Facebook. Door alles wat er in de Verenigde Staten gebeurt, is Facebook en Instagram al minder veilig, van een psychotherapeut in België zou ik anders verwachten.
​Wanneer we lachen om iets wat we niet kennen, is dat lachen vaak een teken van ongemak, jou ongemak, iets wat in je schaduw zit en een mogelijk om het te onderzoeken. Daarom is het ook zo belangrijk dat je als therapeut heel goed weet wat jou gender is en ook weet dat dat fluïde is, kan veranderen. 

​Genderdiversiteit is iets dat er altijd al geweest is. De laatste jaren is er steeds meer aandacht voor POC, mensen uit andere culturen, Intersekse mensen en transmensen, vandaar de progressieve vlag waar deze groepen aan zijn toegevoegd, door respectievelijk de bruinzwarte strepen, het gele vlak met de paarse ring en de lichtblauw, roze en witte strepen.

Er zijn echter veel meer genders en zoals ik al vaker gezegd heb in mijn scriptie, maar ook in verschillende blogs cis heteromensen hebben veel te winnen bij de acceptatie van genderdiversiteit. In mijn eerste baan werd een collega betrapt in de kleding van zijn vrouw. De man heeft later zelfmoord gepleegd.
Mark Bryan, de man uit de Facebook post, is een cis hetero man, getrouwd , kinderen, ingenieur en kleed zich in een combinatie van mannenkleding en vrouwenkleding. Anderen zoals Jordan Roth, Brik Work, The Queerindigo, Louis Rubi, Reuben Kaye, Tomás de Almeida, Rikkert van Huisstede, Billy Porter, Fredrik Robertson, Ezra Miller, Sam Smith, laten zien dat kleding niet gegenderd is. Deze rolmodellen zijn van groot belang voor de normalisering en voor de herkenbaarheid voor de mensen die hun gender nog aan het onderzoeken zijn.  In gendertermen zou crossdressing, travestie gebruikt kunnen worden, maar dat past niet altijd. Ook Queer zou gebruikt kunnen worden, dat voor een aantal van de genoemde personen zeker zou passen. De term Queer wordt nu vaak voor alle LGBTI personen gebruikt en dat klopt niet. 

De broek is er pas gekomen bij Ambiorix, -57. In het begin van de jaartelling liep iedereen in een jurk en in veel culturen nu lopen zowel mannen als vrouwen in jurken. Hoge hakken zijn uitgevonden door ruiters in Mongolië omdat de schoenen beter in de stijgbeugel blijven steken en Lodewijk de XIV gebruikte hakken omdat hij klein was. Kleding heeft geen gender.

Wanneer vrouwen zich kleden in mannenkleding is dat nooit een issue, Marlene Dietrich in haar schitterende kostuums bijvoorbeeld, maar kijk eens gewoon op straat hoeveel vrouwen dragen er geen mannenkleding en toch is het blijkbaar lachwekkend wanneer mannen in vrouwenkleding lopen. Op een Spaans dansfestival begin dit jaar kon je kiezen voor 3 armbandjes. Leiden, volgen of rolwisselen de rollen in het dansen werden losgekoppeld van sekse, waarom zou die rol ook gegenderd, sterker nog gesekst moeten zijn? Ook in België komen op folkdance festivals mannen in vrouwenkleding.
Dus het is goed dat er gender sensitieve therapeuten zijn, die mensen kunnen helpen hun gender te vinden, zonder door een therapeut uitgelachen te worden.

Ik word zo triest wanneer ik interviews in De Morgen lees zoals die met Helen Joyce. Het is zo ingegeven door angst en het voert die angstgevoelens in onze maatschappij en wakkert incidenten aan zoals bij Het Regenbooghuis aan de kust in het eerste weekend van november. Het hele genderdebat is nieuw voor onze maatschappij, maar eigenlijk ook niet. Nu is alles in ineens gender in plaats van sekse en dat is niet juist.
Bij de geboorte word je een sekse toegewezen. In de meeste gevallen is deze sekse ook datgene waar de volwassen persoon zich later mee zal identificeren. In een aantal gevallen (1-2%) is het niet duidelijk welke sekse het kind heeft. Deze intersekse personen werden vroeger operatief een bepaalde kant opgeduwd, man of vrouw. Ook hier weer was dat voor een aantal de sekse waar ze zich later mee definieerden, maar voor een aantal ook niet. Het is goed dat die operaties vlak na de geboorte gestopt zijn, in België en Nederland, waardoor de persoon de kans krijgt om zich te ontwikkelen zoals die dat doet. Dat is niet altijd makkelijk voor de omgeving, maar is dat de maatstaf voor wat er moet gebeuren? Want er zijn meer mensen waarvoor die sekse die bij geboorte is toegewezen niet past.
In 1955 werd voor het eerst het begrip gender geïntroduceerd door John Money in een onderzoek naar intersekse, dus het begrip is relatief nieuw en we moeten er nog mee leren omgaan. Gender reveal parties bestaan niet, het zijn sekse reveal parties. Bij het begrip Gender spelen naast de sekse ook andere aspecten een rol, waarvan bij de geboorte nog niet duidelijk is wat die zijn. Gender maakt dan ook een onderscheid dat genuanceerder is dan sekse. Het benoemen van verschillende genders is een onmogelijke opdracht en erg nodig. Dit klinkt tegenstrijdig en is het ook. 

​Wanneer we naar het begrip Gender kijken zoals dat door Sam Killerman is uitgewerkt, dan zijn er 5 elementen:
1. Sekse
2. Seksuele aantrekkingskracht
3. Romantische aantrekkingskracht
4. Gender identiteit
5. Gender expressie

Wanneer je op alle aspecten 3 keuzes houdt vrouw, iets er tussen, man, dan kom je met 35 tot 3x3x3x3x3 = 243 verschillende genders. Het aantal benamingen is aan het toenemen, maar zoveel ken ik er nog niet in mijn woordenlijst. Dat benoemen is belangrijk om jezelf te kunnen herkennen. Wanneer ik mezelf als voorbeeld neem. Ik had op mijn 12 jaar mijn eerste seksuele ervaring met een jongen, op mijn 16 met een meisje. Ik had seks met mannen, maar ik plakte er niet het woord homo op want de homo’s op tv en in de media, dat waren er in de jaren 60, 70 in Nederland waar ik opgroeide niet zoveel, Albert Mol of Wim Sonneveld of Jos Brink waren in hun gedrag erg vrouwelijk, daar vereenzelvigde ik mijzelf niet mee. In militaire dienst werd ik voor het eerst verliefd op een man en kwam ik uiteindelijk op mijn 22e uit de kast zoals dat heet. Rol modellen hebben is een belangrijk onderdeel van je identiteit en dus ook je gender identiteit. Nu is identiteit, zoals Tilda Swilton ook mooi illustreert geen in beton gebeiteld gegeven, dat verandert in de loop van je leven en je kunt er ook mee spelen. Want de maatschappelijke normen, de normen die we als groep mensen zelf gemaakt hebben zijn soms erg verstikkend. Hoeveel mannen en vrouwen, sorry in gendertermen cis hetero mannen en vrouwen ( bij geboorte herkend als vrouw en zich identificerend als vrouw) zijn er die in een rolpatroon, verlief verloof getrouwd, hij wordt dik, zij krijgt een kind, daarna de hond, verzeild raken en dood ongelukkig zijn, omdat ze doen wat ze denken dat er van hen verwacht wordt. Dus twijfelen aan je gender, twijfelen aan je identiteit om zo duidelijk te krijgen wat je werkelijk bent, is dat nu zo erg? Ja er zullen Cis hetero mensen mogelijk denken dat ze lesbisch zijn of trans, maar door dat een tijdje te denken en te leven, wordt je het dan ook? Ik heb jaren geprobeerd te leven als hetero en na mijn coming out ook nog jaren gedacht dat ik bi was, om het acceptabeler te maken voor de omgeving. Tot ik letterlijk over mijn nek ging toen het op seks aankwam met een vrouw, dus niet bi. Dat was een vervelend moment voor ons beiden, maar het maakt wel duidelijk hoe het zat. Je maakt geen trans mensen doordat je mensen laat twijfelen over hun gender. Wat je wel voorkomt is mensen van in de 50 en ouder die na het overlijden van hun ouders pas uit de kast durven komen als datgene wat ze werkelijk zijn, soms partners en kinderen in verwarring achterlatend, als je dat kan voorkomen door wat verwarring in de jeugd, red je ook veel levens. 

En Helen als mensen duidelijk krijgen dat ze trans zijn, is de motivatie nooit laten we vrouwen nu eens lastig gaan vallen op het toilet. Zeker transmensen willen in alle discretie naar het toilet kunnen gaan, zonder lastig te vallen of lastig gevallen te worden. Dus die angst oproepen is niet terecht. Wat ik zie is dat mensen die, vaak na een lange interne strijd, naar buiten komen als iets anders dan cis hetero, veel gelukkiger worden dan dat ze waren. Het klopt ook dat transvrouwen niet bijdragen aan het oplossen van menstruatie problemen en allerlei biologische vrouwenproblemen, trans mannen mogelijk wel. Wat dat betreft is het denk ik een veel groter probleem dat de medische wetenschap vooral ontwikkeld is voor witte mannen. Gelukkig komt daar nu wel verandering in.

Begrippen als trans en non-binair zijn relatief nieuw, wat niet wil zeggen dat het er nooit geweest is, we hebben het nooit eerder zo benoemd. Ja soms zeggen kleine kinderen al dat ze geen meisje willen zijn maar een jongen of andersom. Het is niet door dat een keer te zeggen dat kinderen direct op de puberteitsremmers gezet worden in België en Nederland. Een groot deel van die kinderen gaat uiteindelijk geen transitie in en hebben wel een duidelijk beeld van hun gender gekregen. 
Kijken we naar de tevredenheid over het transitie proces (ca 99%)  dan scoort dit hoger dan welke ander medisch proces ook. De beste is een heupoperatie (90%) bij een knie zakt het al naar 80%. Blair Peters zelf chirurg vraagt zich ook af waarom genderbevestigende behandelingen zo onder druk liggen, terwijl ze de vrijheid van anderen niet inperken.

Non-binair zijn, niet man of vrouw zijn of juist zowel man als vrouw voelen is relatief nieuw, hoewel in 1375 al in een boek de aanspreek woorden they/them, die/hun gebruikt werden. Als het om je gender identiteit gaat, niets is zo moeilijk als dat te verwoorden. Probeer het zelf maar eens. Waarom voel jij je man of vrouw of trans of non-binair. Mijn ervaring is dat de laatste twee dit het makkelijkst kunnen. 
Genderdiversiteit is geen ideologie, het is een beschrijving van wat er in onze maatschappij, overigens ook de natuur, gebeurt. Wist je dat er 11 dieren zijn die van sekse kunnen veranderen of non-binair zijn.
​
Homoseksualiteit lijkt op dit moment redelijk geaccepteerd, dat heeft jaren lange geduurd en de Pride, het heet al jaren geen gay-pride meer, ooit gestart na de Stone Wall Riots in New York in juni 1969 is nog steeds nodig om alle vormen van genderdiversiteit onder de aandacht te brengen. Hoeveel mensen niet cis hetero zijn, weten we niet. Wat we wel weten is dat jongeren in een maatschappij die vrij is, zich steeds diverser profileren, wat het leven nog mooier maakt. De maatschappij die we nu hebben is op velerlei vlakken diverser dan in mijn jeugd, daarom hou ik ook zo van de stad.

Afgelopen zaterdag bestond de Educatieve Academie 35 jaar, De VVTIV (de beroepsvereniging) bestond 25 jaar en Touw bestond 10 jaar. 

In het voorjaar hebben Bruno Van den Bosch en Hilde Vleugels het initiatief genomen om met een groep mensen te kijken wat wij als therapeuten kunnen doen om de wereld een betere plek te maken.
Daar is onderstaande intentie verklaring uit voort gekomen. Afgelopen zaterdag tijdens de verjaardag van EA, VVTIV en Touw is de verklaring ondertekend. 

Ik deel deze intentieverklaring, omdat het ook de mijne is, ik sta er volledig achter.

Ik teken voor een wereld:
​
1. waarin we steeds nieuwsgierig zijn,

2. waarin we ernaar steven bewust te zijn van wat er leeft binnenin onszelf, bij anderen en in de wereld, elke dag opnieuw,

3. waarin we aanwezig zijn bij polariteiten in onszelf, tussen onszelf en de ander en in de wereld en zo verscheidenheid in verbondenheid mogelijk maken en onze capaciteit om lief te hebben vergroten,

4. waarin we de moed vinden om dat wat afgewezen, vergeten of onderdrukt wordt een plaats te bieden,

5. waarin het van vitaal belang is om de schoonheid van het leven in grote en kleine dingen te blijven zien, waarderen en koesteren en zo de verwondering toelaten elke keer opnieuw, ondanks pijn, lijden en chaos,

6. waarin we beseffen dat de reis naar vrede en verbondenheid geen reis is zonder conflicten, maar een reis er doorheen,

7. waarin we beseffen dat samenleven de bereidheid tot dialoog en zelfreflectie inhoudt,

8. waarin we het vermogen ontwikkelen om balans te vinden te midden van de stormen in het leven,

9. waarin herstel plaatsvindt in het vertrouwen van de wisselwerking tussen wat ik doe in het belang van het groter geheel en wat het groter geheel mij brengt.


Ik verbind mij ertoe om actief bij te dragen aan de opbouw van deze wereld zodat mens en wereld samen een veilige en vruchtbare bedding vormen voor al het leven, hier op aarde en daar voorbij.

Het is even geleden alweer dat Nemo met The Code het Eurovisiesongfestival van 2024 gewonnen heeft.
Waarom daar nu nog een tekst over? Zondag zijn het verkiezingen en als er een ding is wat dit lied duidelijk maakt is dat vrijheid, we hebben letterlijk hier bijna 80 jaar geen oorlog meer gehad, enorm belangrijk is om je los te maken van de patronen waarin je bent opgegroeid.

Ook ik ben opgegroeid in The Code, alleen maar 0 en 1, alleen maar man en vrouw, alleen maar hetero. Iets anders werd er op school en thuis zeker niet, niet besproken. Ik was 12 toen ik mijn eerste seksuele contact had met een andere jongen van mijn leeftijd, stiekem. Later evolueerde dit naar meerdere contacten met meerdere mensen. “Dit kan niet”, “Dit mag niet”, zat heel duidelijk in mijn hoofd en zorgde ervoor dat ik in het openbaar deze gevoelens ontkende en zelfs veroordeelde. Ik leidde 2 levens, een hetero leven en een ander leven waarin ik met mannen contact had. Op mijn 17 kreeg ik een relatie met een meisje die ik van de middelbare school kende. Zij had problemen, ik een gewillig oor. Zo ontstond onze relatie. Ik was 19 toen ik verliefd werd op een jongen in het zwembad. Hij was de eerste die er het woord homo gebruikte. Door mijn studie in Utrecht ontstond er meer ruimte om te verkennen. In militaire dienst ging die verkenning voort en werd ik voor het eerst verliefd op een man die mijn gevoelens beantwoorde.

Voor mijn familie was het een shock toen ik uit de kast kwam, terwijl de rest reageerde van “Eindelijk, we snapten al niet dat je een vriendin had.” Op dat moment had ik nog steeds het gevoel ook op haar verliefd te zijn. Achteraf heb ik nabijheid, intimiteit verward met liefde. Nabijheid en intimiteit die er in mijn familie niet was, ik heb me daar altijd als een buitenstaander gevoeld.

In de jaren daarna heeft mijn gender zich verder ontwikkeld. Dat woord bestond niet in mijn tijd. Dat er naast sekse, naast man en vrouw ook zoiets als intersekse bestond wist er niet. Terwijl er in de straat een hermafrodiet woonde, daar werd niet over gesproken. Taal is een belangrijk element om herkenning te vinden, je identiteit te vinden, naast de vrijheid om te experimenteren. Weten wat mogelijk is, wat er kan is enorm belangrijk. Voorlichting op school, normaliseren van genderdiversiteit is van groot belang om mensen de kans te geven op jonge leeftijd hun gender te verkennen.

Acceptatie lijkt in onze maatschappij een stuk beter dan in de jaren 60, 70, 80 waarin ik ben opgegroeid, lesbisch zijn, homo zijn lijkt geaccepteerd. Toch neemt het gevoel van onveiligheid toe evenals de agressie. Steeds meer homovrienden willen weg uit Amsterdam eens De Homohoofdsstad van de wereld, omdat agressie te groot wordt. Genderdiversiteit is niet meer te ontkennen, het is er. Of je er nu een natuurlijke verklaring voor zoekt (homoseksualiteit en trans zijn komt bij dieren ook voor) of een maatschappelijk sociologisch model, het is er. Er is niets mis met eens te twijfelen aan je gender, aan de maatschappelijke rol waar je inzit en mogelijk iets aan wil veranderen. Niemand wordt zomaar homo, trans of non-binair, je maakt ook door conversietherapie of zelfs duiveluitdrijving niet zomaar een hetero van een homo. Wanneer er ruimte is voor mensen om hun gender vorm te geven, te veranderen, mag jij ook gewoon blijven wie je bent, niemand zal je verplichten om te veranderen. Dat is de rijkdom van vrijheid.

Het verbieden wat sommige geloven doen en waar een aantal partijen in de verkiezingen op aansturen, met name richting transmensen en -rechten vind ik een zorgwekkende ontwikkeling. De jaren 30, 40 hebben ons geleerd dat het verbieden leidt tot een beperking van de vrijheid en het vergroten van het gevoel van onveiligheid. Het Vlaams Belang lijkt nog redelijk vriendelijk voor homo's, als je iets verder kijkt hebben ook zij geen plaats.

Stem met je hart en realiseer je waar de toekomst ligt.

De Feestdagen zijn nooit voor iedereen dagen om te feesten. Het zijn ook de dagen die je confronteren met mensen die zijn weggevallen om welke reden dan ook. Het is ook een tijd om voor elkaar te zorgen, warmte te geven aan zij die het nodig hebben.

​Wat 2024 zal brengen zullen we zien. Wat mij betreft hopelijk een einde aan conflicten in de wereld, niet alleen Oekraïne en Gaza (Palestina) en Israel, ook de conflicten in Afrika en Zuid-Amerika. Ook de verdeling van de rijkdom in de wereld vraagt nog wel wat aandacht. Nu de wereld steeds kleiner wordt, zullen we steeds groter en inclusiever moeten denken. Als we mensen in Afrika uit blijven buiten, zal de stroom vluchtelingen niet stoppen.

Ook hoop ik dat de diversiteit verder zichtbaar wordt. De diversiteit van mensen die jarenlang onder druk van religies, culturen mensen beperkt heeft in hun zijn. Ondanks de conservatieve kramp die we vaker zien wanneer er verandering op til zijn, kunnen nu mensen in 33 landen trouwen met wie ze willen. Ook het aantal namen voor de diverse genders blijft toenemen. Zodra je iets benoemt krijgt het bestaansrecht en kunnen anderen zich er mee identificeren.

Visualiseer je wensen voor komend jaar, manifesteer je wensen 2024 en laat het een mooi jaar worden.

De serie Van Godvergeten over een deel van het seksueel misbruik binnen de Rooms-katholieke kerk is voorbij. Ik zeg bewust een deel omdat er nog veel niet bekend zal zijn. Bisschop Bonny reageerde met de vraag aan Rogier Vangheluwe om af te treden. Wanneer de kerk diens verantwoordelijkheid pakt, start die een gerechtelijke procedure om Vangheluwe te ontslaan en ervoor te zorgen dat deze in behandeling gaat en geen contact meer heeft met potentiële slachtoffers, nog los van een mogelijke celstraf, wanneer ze het lef zouden hebben hem strafrechtelijk te vervolgen. Dossiervorming zal het probleem niet zijn, als alle dossiers, waar nooit iets mee gedaan is, bewaard zijn gebleven. Het stilzwijgend overplaatsen heeft er alleen toe geleid dat daders op een andere plek, in een ander land vervolgens weer slachtoffers konden maken, omdat er geen begeleiding was.
Een van de bezwaren tegen de serie was dat de nonnen buiten beeld zijn gebleven. Toch komen ook die voorbeelden, wereldwijd steeds meer naar boven. Een deel van het misbruik ging over gelijkgeslachtelijk misbruik een deel hetero seksueel misbruik. Dit lijkt voor een deel te verklaren door de gedwongen celibataire levensstijl van de priesters in de katholieke kerk, In de protestant, christelijke kerken, waar dominees wel mogen trouwen komt misbruik evengoed voor.
Door de serie lijkt de indruk gewekt dat seksueel misbruik alleen of toch veel in de kerk voorkomt. Wanneer je de serie bekijkt zou je die indruk eraan over kunnen houden. Toch vindt het grootste gedeelte buiten de kerk plaats, gewoon thuis, op school, in de omgeving. Veelal door vertrouwenspersonen, mensen die dicht bij het slachtoffer gaan. De voorbeelden uit mijn eigen privé en ook de praktijk zijn legio. De variatie in gevolgen en afhandeling ook.
In 1994 kwam er een melding van een van de leerlingen dat mijn toenmalige directeur zich mogelijk schuldig had gemaakt aan seksueel grensoverschrijdend gedrag, wat toen overigens niet zo benoemd werd. De vertrouwensinspecteur stelde een onderzoek in, ging er mee naar het bestuur en die vond het nodig he onderzoek nog eens over te doen. Uiteindelijk is de man veroordeeld, ontslagen en mocht niet meer in het onderwijs werken. De man had meer dan 13 jaar zijn gang kunnen gaan, collega’s die er iets van durfden zeggen naar het bestuur toe, werden overgeplaatst. Datzelfde bestuur wist bij zijn aanstelling in 1993 waarom hij uit de vorige school weg moest. Dus de openheid was er toen ook niet. De slachtofferhulp bleek beperkt tot 1 maal een aanbod om een gesprek te voeren met een psycholoog. De daderhulp was compleet afwezig. De man heeft jaren later zelfmoord gepleegd.
De gevallen van seksueel misbruik door broers, zussen, vaders, moeders, grootouders, etc. zijn niet meer op de vingers van twee handen te tellen. Vaak wordt het slachtoffer, zeker in eerste instantie, niet geloofd. Ook al heeft de omgeving vraagtekens.
Wat kunnen we doen als preventie? Wat zijn signalen de we op kunnen vangen? Wat kunnen we doen om te helen?

Preventie
Geef goede seksuele voorlichting, laat dat niet alleen aan de school over. Juist door kennis met kinderen te delen, kun je voorkomen dat ze op seksueel vlak keuzes maken waar ze later spijt van krijgen. In die zin snap ik de protesten van ouders, tot het in brand steken van scholen, dan ook niet. Kinderen kunnen gaan twijfelen en dat is juist goed, beter nu twijfelen over bijvoorbeeld je gender dan er pas na 50 jaar achter komen dat je eigenlijk altijd jezelf voor de gek gehouden hebt. Je kunt van een homo geen hetero maken en omgekeerd. Laat ze vragen stellen en zich informeren. Ga het gesprek met ze aan en volg hierbij de tips die nog komen aan het einde van deze blog. Ook het vlaggensysteem bespreken helpt. Het is ook een richtlijn als ouder, begeleider van kinderen om af te toetsen wat kan en wat niet.

​Het Vlaggensysteem hanteert zes criteria:

1. Wederzijdse toestemming; wil het kind het zelf, wil het eventuele andere kind het ook, vinden beide kinderen het seksuele gedrag prettig?
2. Vrijwilligheid; kiest het kind er zelf voor, durft het/is het in staat om nee te zeggen?
3. Gelijkwaardigheid; zijn het kind en het andere kind even sterk, oud en slim, of is er sprake van een machtsverschil?
4. Adequate ontwikkeling; doet het kind niets waar het te jong of te oud voor is, past het seksuele gedrag bij de ontwikkelingsfase van het kind?
5. Adequate context; is het seksuele gedrag van het kind gepast, stoort of choqueert het anderen in de omgeving niet?
6. Zelfrespect; heeft het kind zicht op de gevolgen van zijn of haar gedrag, neemt het geen risico’s die schadelijke gevolgen kunnen hebben?

 
 
Signalen
Veel mensen, zoals ook bij Godvergeten zijn verrast “Het kwam uit de lucht vallen.” Achteraf herkennen ze gedrag van kinderen. In zijn algemeenheid kun je zeggen dat wanneer er duidelijke veranderingen in gedrag zijn, is er vaak iets aan de hand bij kinderen. Wanneer het om seksueel misbruik gaat kunnen de volgende dingen optreden:

1. Plotselinge wisselingen in de stemming van het kind: ongelukkig zijn, boos zijn of plotseling teruggetrokken gedrag;
2. Vrees voor bepaalde mensen of plekken, bijvoorbeeld: het kind wil niet alleen gelaten worden met een oppas, huisvriend of familielid;
3. Een ouder kind dat zich gedraagt zoals een jong kind. Bijvoorbeeld weer bedplassen, duimzuigen of heel eenkennig worden;
4. Weigeren om over een geheimpje te praten dat het kind met een andere volwassene heeft;
5. Praten over een nieuwe, oudere vriend en daar vaak over de vloer komen;
6. Plotseling veel zakgeld hebben;
7. Seksueel gedrag vertonen dat niet bij de leeftijd past.

Wanneer je dan een vermoeden hebt, ga zeker het gesprek aan met een kind hierover, hier een aantal tips:

• Wees oprecht, geïnteresseerd en aandachtig.
• Stel open vragen.
• Bouw pauzes in.
• Stel geen waarom-vragen.
• Praat niet negatief over de pleger.
• Wees betrouwbaar en voorspelbaar.
• Probeer vertrouwen te winnen met positieve opmerkingen.

 
In de jaren die achter ons liggen werd seksueel misbruikt vaak toegedekt. Niet alleen door de kerk die dat nog steeds doet, ook door de maatschappij. Er werd niet oer gesproken. Maak het bespreekbaar en leg altijd op zijn minst klacht neer bij de politie. Ook al is er geen hard bewijs, op het moment dat bewijzen zich opstapelen kan dat ook reden tot vervolging zijn.
Wanneer het misbruik recent is gebeurd, ga naar het Zorgcentrum na Seksueelgeweld en laat het vaststellen. De eerste reflex is wassen, omdat je je vies voelt, maar dan spoel je alle bewijs weg.
Wil je praten over seksueel geweld?
Bellen, Chatten en mailen kan via 1712.be
Ben je slachtoffer van seksueel grensoverschrijdend gedrag, kun je ook bij Punt vzw terecht
 
Je kunt ook bij mij terecht voor een afspraak
 
 

​The human Instruction Manual is een dansvoorstelling . Wanneer je naar de poster an de aankondiging kijkt zie je veel instructie gegevens. 
Ik ben niet zeker
I am not prepared
Ik ben niet onbetrouwbaar
Ik ben niet jou

Wat opvalt is dat ze allen in de ontkenning geformuleerd zijn, wat de danser niet is.

Wat ben je wel? Dat is in de ontmoeting met mensen voor de ander altijd raden en soms raden ze mis en wat doe je dan?

"Dag Mevrouw": hoor je iemand zeggen en jij identificeert je als man. Laat je het gebeuren, reageer je er niet op? Misgender je de ander ook? Ga je het corrigeren?

Wanneer je niet Cis hetero man (bij de geboorte herkend als man, identificerend als man en profilerend als man) of Cis hetero vrouw bent, gebeurd het nog al eens.
"Wat vindt uw vrouw daarvan?", "Mijn man vindt dat prima". Is dan vaak mijn response. Niet iedereen voelt zich even comfortabel in deze correcties

​In het therapeutisch model van de Interactionele Vormgeving (Theater model) staat links boven het script. ​Het script geeft precies aan hou wij dingen doen. Soms is die handleiding geschreven door onszelf, veelal door de mensen om ons heen. De eerste bladzijden zijn vaak al jaren voor onze geboorte geschreven. Het is onze persoonlijke handleiding. 

Ook al zouden we ons script volledig kennen, de meesten van ons hebben die niet op papier staan. Bovendien, tegenwoordig gebruiken veel mensen geen handleiding meer. Via trail and error, proberen en doorgaan kom je erachter hoe je nieuwste telefoon, wasmachine of wat dan ook werkt. 
In het contact met mensen is dat niet veel anders. Je maakt een inschatting van de ander en als die niet juist is, pas je die aan. Zo blijf je regelmatig aannames van anderen bijstellen en doen mensen dat ook bij jou. Wanneer dat bijstellen te maken heeft met ons gender kan daar in een keer de term "Uit de kast komen" om de hoek komen kijken. Wanneer jou gender anders is dan dat de omgeving denkt dat die is. Wanneer je omgeving je als hetero ziet en jij voelt je non-binair bijvoorbeeld. Dan noemt dat corrigeren in een keer uit de kast komen. 

In het zojuist gepubliceerde boek van Sam Bettens geeft hij ook aan, eerst uit de kast gekomen te zijn  als lesbienne, later als transman. Dit is dan ook vaak een event, iets groots, terwijl andere correcties over hoe mensen ons zien veel makkelijker gemaakt worden.

Zolang mensen blijven werken met vooronder-stellingen en die uitspreken, zullen we er af en toe naast zitten en gaan corrigeren. 

Zelfs 40 jaar na het voor het eerst uit de kast komen, kom ik nog steeds met regelmaat uit de kast, corriger ik nog steeds omdat mensen mijn handleiding net iets anders lezen, dan ik die invul. 
​
Heb jij moeite met jouw handleiding, kom eens praten. Het wordt een leuke zoektocht.

Deze blog is bedoeld voor collega therapeuten.

​In 2023 heb ik een heel jaar als psychotherapeut gewerkt. Dat beroep bestaat officieel overigens niet in België, Vlaanderen. Komt in een later blog mogelijk eens ter sprake.
​
Afgelopen jaar waren er 441 gesprekken gepland, zijn er 10 afgezegd door Corona begin van het jaar, blijven er 431 gesprekken over met een gemiddeld uurloon van € 50,95 levert dat een bruto omzet op van net geen € 22.000.
​Bij de kosten zitten € 4.300 aan scholingskosten. Tijdens die 200 uur scholing, intervisie en supervisie die ik gevolgd heb, heb ik ook geen cliënten kunnen zien, wat dus ook in de inkomsten te merken is. Ik heb ongeveer € 1.500 aan lidmaatschappen van belangenverenigingen betaald en € 6.300 aan huur van de ruimtes. De brutowinst, want daar moet de belasting nog vanaf € 1.471,24.

Even een vergelijking met het Onderwijs in Nederland waar ik hiervoor werkte. Toen was mijn bruto-inkomen € 45.500 voor een baan van 0,6 FTE. Een baan waar ik minder voor heb moeten leren om deze uit te kunnen oefenen.




​Wanneer ik 20 cliënten per week zie en 40 weken per jaar werk (ik houd de schoolvakanties aan -2 weken in de zomer omdat mijn man in het onderwijs werkt) dan kom ik op een inkomen van € 52.000 voor een fulltime, gecorrigeerd voor gemiste cliënten door scholing kom ik op € 45.500.
​
​Maar 20 cliënten per week betekent, dat als ze om de week komen, dat je er minstens 40 moet hebben. Heb je cliënten zoals ik er verschillende heb, die ik maar een keer in de 3 tot 6 weken zien, heb je er tussen de 60 en 120 nodig. Ik merk bij mijzelf dat wanneer ik goed werk wil leveren dat bij ongeveer 30 cliënten, een paar supervisanten en een paar begeleidingen van eindwerken, mijn hoofd vol zit. 

​Ik kan dus niet leven van mijn praktijk. Oplossingspistes?

Vergoedingen verhogen.
Toen de moeder van een van mijn cliënten wilde afrekenen  zij ze: “Oei, ik heb maar € 80 bij me is dat genoeg.” Toen zei ik: “Wil ik hier van kunnen leven moet ik € 85 per uur vragen (bruto omzet wordt dan € 36.600), maar het tarief is vanaf 1 juli € 65.) “Oh ja.” Zei ze: “Mijn collega’s die geen verrichtingen kunnen aanrekenen verdienen ook een pak minder.
​
Wanneer het gemiddelde tarief, want er zijn verschillende cliënten, die ‘sociaal’ tarief hebben. Dit omdat cliënten bijna niets terugkrijgen van de mutualiteit. (Die keuze kan ik ook maken omdat ik nog een inkomen heb uit mijn pensioen.)
​Overigens sinds ik volledig in het Belgische systeem ben opgenomen en ook aangesloten ben bij diezelfde mutualiteit, snap ik ook wel waarom ze zo weinig teruggeven. Mijn basispremie bedraag ongeveer € 125 per jaar, dat betaal je in Nederland per maand. Wanneer die premie omhoog zou gaan, kan er ook meer vergoed worden.

​Verrichtingen aanrekenen?
Dus wat moeten we gaan doen verrichtingen aanreken? Geld vragen voor verwijsbrieven? Ik (voel me daar niet goed bij. Hetzelfde geldt voor mailtjes, telefoontjes, Whatt’sapp-berichten die je doet, overleg met artsen endocrinologen, psychiaters etc.. Moet je ook dat bij de cliënt in rekening brengen? Ik ga het niet doen.

Het is dus niet verwonderlijk dat veel van mijn collega’s Therapie geven erbij doen. Toch is het vreemd dat je voor een beroep waar je zo veel voor moet leren om erkend te worden en het goed te kunnen uitoefenen, zo weinig betaald wordt. De nood is erg hoog. Want aanmeldingen blijven komen, ondanks de slechte terugbetaling. Hiermee wordt geestelijke gezondheidszorg wel weer een voorrecht van de gegoeden. Want de reguliere hulp kent immense wachtrijen.
​
Minder bijscholingen volgen?
Ik ga komend jaar minder opleidingen volgen, om meer netto over te houden. Meert tijd overhouden voor schilderen.

Wat doe jij om van je praktijk te kunnen leven?
Wat doe jij als therapeut om wel rond te kunnen komen? Loopbaancheques? (extra subsidie), Bemiddeling? (juridisch, levert ook meer op), Groepen? Online Programma’s?

Op zaterdag 28 januari werden tijdens Sparkle in de vier-nul-vier in Gent de Çavaria-awards uitgereikt.

Bij de Categorie Bedrijven zat ook BPost als genomineerde die veel werk doen om diversiteit en inclusie in hun bedrijf in te voeren. De Diversity Award is gewonnen door het Transgender Info Punt (TIP) Zij hebben, om de zorg voor anderstaligen beter begrijpbaar te maken, de zorgfolder voor transzorg vertaald in 6 andere talen dan Nederlands. Een schitterend initiatief, dat de inclusie van mensen uit andere culturen zeker zal bevorderen.

De Community Award ging naar The Rainbow Ambassadors. Onder de bezielende leiding van Maggy Doumen, is een manifest opgesteld dat er mede voor moet zorgen dat LGBTI+ personen niet terug in de kast in moeten wanneer ze in een woon- zorgcentrum terecht komen zoals dat nu blijkbaar veel het geval is. Hier kun je het manifest ook tekenen.

Daarnaast verzorgen de Rainbowo-ambassadors veel voorlichting bij opleiding, op scholen en in tehuizen. Een schitterend initiatief.

​Voor mij was het meest ontroerende moment de toekenning van de Life Time Achievement Award aan Nancy en Hassan Jarfi. De Stichting Ihsane Jarfi die is opgericht na de dood van hum zoon in Luik in 2012. Sinds die tijd zetten zij zich in om voorlichting te geven, naar mensen te luiteren en ze te verenigen.

​In 2022 is er een film verschenen van Nabil Ben Yadir over de homofobe racistische moord op hun zoon.