Eurosong en verkiezingen

Het is even geleden alweer dat Nemo met The Code het Eurovisiesongfestival van 2024 gewonnen heeft.
Waarom daar nu nog een tekst over? Zondag zijn het verkiezingen en als er een ding is wat dit lied duidelijk maakt is dat vrijheid, we hebben letterlijk hier bijna 80 jaar geen oorlog meer gehad, enorm belangrijk is om je los te maken van de patronen waarin je bent opgegroeid.

Ook ik ben opgegroeid in The Code, alleen maar 0 en 1, alleen maar man en vrouw, alleen maar hetero. Iets anders werd er op school en thuis zeker niet, niet besproken. Ik was 12 toen ik mijn eerste seksuele contact had met een andere jongen van mijn leeftijd, stiekem. Later evolueerde dit naar meerdere contacten met meerdere mensen. “Dit kan niet”, “Dit mag niet”, zat heel duidelijk in mijn hoofd en zorgde ervoor dat ik in het openbaar deze gevoelens ontkende en zelfs veroordeelde. Ik leidde 2 levens, een hetero leven en een ander leven waarin ik met mannen contact had. Op mijn 17 kreeg ik een relatie met een meisje die ik van de middelbare school kende. Zij had problemen, ik een gewillig oor. Zo ontstond onze relatie. Ik was 19 toen ik verliefd werd op een jongen in het zwembad. Hij was de eerste die er het woord homo gebruikte. Door mijn studie in Utrecht ontstond er meer ruimte om te verkennen. In militaire dienst ging die verkenning voort en werd ik voor het eerst verliefd op een man die mijn gevoelens beantwoorde.

Voor mijn familie was het een shock toen ik uit de kast kwam, terwijl de rest reageerde van “Eindelijk, we snapten al niet dat je een vriendin had.” Op dat moment had ik nog steeds het gevoel ook op haar verliefd te zijn. Achteraf heb ik nabijheid, intimiteit verward met liefde. Nabijheid en intimiteit die er in mijn familie niet was, ik heb me daar altijd als een buitenstaander gevoeld.

In de jaren daarna heeft mijn gender zich verder ontwikkeld. Dat woord bestond niet in mijn tijd. Dat er naast sekse, naast man en vrouw ook zoiets als intersekse bestond wist er niet. Terwijl er in de straat een hermafrodiet woonde, daar werd niet over gesproken. Taal is een belangrijk element om herkenning te vinden, je identiteit te vinden, naast de vrijheid om te experimenteren. Weten wat mogelijk is, wat er kan is enorm belangrijk. Voorlichting op school, normaliseren van genderdiversiteit is van groot belang om mensen de kans te geven op jonge leeftijd hun gender te verkennen.

Acceptatie lijkt in onze maatschappij een stuk beter dan in de jaren 60, 70, 80 waarin ik ben opgegroeid, lesbisch zijn, homo zijn lijkt geaccepteerd. Toch neemt het gevoel van onveiligheid toe evenals de agressie. Steeds meer homovrienden willen weg uit Amsterdam eens De Homohoofdsstad van de wereld, omdat agressie te groot wordt. Genderdiversiteit is niet meer te ontkennen, het is er. Of je er nu een natuurlijke verklaring voor zoekt (homoseksualiteit en trans zijn komt bij dieren ook voor) of een maatschappelijk sociologisch model, het is er. Er is niets mis met eens te twijfelen aan je gender, aan de maatschappelijke rol waar je inzit en mogelijk iets aan wil veranderen. Niemand wordt zomaar homo, trans of non-binair, je maakt ook door conversietherapie of zelfs duiveluitdrijving niet zomaar een hetero van een homo. Wanneer er ruimte is voor mensen om hun gender vorm te geven, te veranderen, mag jij ook gewoon blijven wie je bent, niemand zal je verplichten om te veranderen. Dat is de rijkdom van vrijheid.

Het verbieden wat sommige geloven doen en waar een aantal partijen in de verkiezingen op aansturen, met name richting transmensen en -rechten vind ik een zorgwekkende ontwikkeling. De jaren 30, 40 hebben ons geleerd dat het verbieden leidt tot een beperking van de vrijheid en het vergroten van het gevoel van onveiligheid. Het Vlaams Belang lijkt nog redelijk vriendelijk voor homo's, als je iets verder kijkt hebben ook zij geen plaats.

Stem met je hart en realiseer je waar de toekomst ligt.