Familiegeheimen, deel 2.

Familiegeheimen
Elke familie heeft zo zijn geheimen. In de vorige blog werd er niet gesproken over het “moeten” trouwen. In dat zelfde deel van de familie, van mijn vaders kant, zaten blijkbaar nog meer geheimen.

Hier het verhaal van tante Dien.
De zus van mijn oma werd ruim voor de 2e wereldoorlog geboren. Na de oorlog is ze gescheiden en hertrouwd met een andere man. Haar kinderen hebben de oorlog niet bewust meegemaakt en thuis werd er ook nooit over de oorlog gesproken. Een van haar dochters heeft wel een oorlogstrauma opgelopen en heeft jaren bij de Stichting 1940-1945 gelopen om dat een plaats te kunnen geven.

Na haar scheiding leefde Dien lang alleen en in de periode, voor haar dood, kwam ik met regelmaat bij haar op bezoek. We deelden de liefde voor planten. Ik heb nog steeds een plant, die ik als stekje van haar gekregen heb. De levensboom is nu tot een flinke plant uitgegroeid en roept nog steeds warme herinneringen aan haar op. Ook in die tijd werd er nooit over de oorlog gesproken, met geen woord. Er hoeft ook niet over iets gesproken te worden om het door te kunnen geven aan een volgende generatie.
In de vorige blog werd al duidelijk dat ik uit een rood, socialistisch nest kom, tijdens de uitvaart van Dien, in de aula van het crematorium, werd er aan het einde gevraagd “Wie heeft er nog iets te zeggen over Dien”. Een lange roste man komt van achter uit de aula aangelopen en vertelde een heel verhaal over haar rol in het verzet. Dit verhaal verraste iedereen en zeker de kinderen. zij kenden die verhalen niet en hebben uitgebreid met hem gesproken om duidelijk te krijgen wat hun moeder nu in de oorlog gedaan had.  Ze gebruikte onder andere de kinderwagen om informatie en materiaal voor het verzet van de ene naar de ander plaats te verspreiden, met de kinderen er in.

​Dien heeft nooit de erkenning gekregen voor haar rol waar ze recht op had. Ze heeft het zichzelf ontnomen door er niet over te praten. Zoals overigens velen uit de tweede wereldoorlog. Om haar te eren voor haar rol heb ik haar getekend, en net als in het portret van mijn moeder, de verandering geschilderd in olieverf. Het lintje van het verzetskruis is geschilderd en het een verzetskruis zelf is geprint in 3D met oranje kunststof en belegd met bladgoud. Op deze manier is er weer een stukje in de familie geheeld.

Veel families hebben patronen die doorgegeven worden. Zo heb ik een vrouw (uit een van de Afrikaanse landen) tijdens een congres over gelijke kansen ooit eens horen zeggen: “Leren is niet voor ons soort mensen.” met die gedachte was ze opgegroeid. In eerste instantie ging het leren ook niet toen ze daar in het Westen wel de kans voor kreeg, want ons soort mensen kan dat niet. Nadat duidelijk werd waar de belemmerende gedachten vandaan kwam, bleek ze wel in staat om te leren en goed ook zelfs.

Alleen al het maken van een genogram kan veel van dit soort verborgen geheimen bloot leggen. Ga je ook nog eens op verhalen jacht, dan komen er nog meer naar boven. Zo heb ik na de dood van mijn vader mijn moeder geïnterviewd. Toen mijn vader overleed waren er nog heel veel mensen die zijn verhaal konden vertellen. Dat verhaal hebben we in de dagen na zijn dood en voor zijn uitvaart, met heel veel mensen gemaakt. Dat was een heel mooi proces om te doen. Op het moment dat mijn moeder sterft zullen er niet veel mensen meer zijn die haar verhaal kunnen vertellen. Tijdens het interview heeft ze wel verschillende keren gezegd: "Dit hoeven andere mensen niet te weten." dat snap ik. Ook dit was heel fijn om te doen. net als de de andere gesprekken met ooms, tantes, neven en nichten, om mijn familie verhaal duidelijk te krijgen.

​Is het je niet duidelijk wat er precies speelde, kunnen familie opstellingen een uitkomst bieden. Elke keer weer als ik de mag meedoen in een opstelling, of er een mag begeleiden, komt er weer  van alles boven tafel en in beweging. Het veld weet veel en laat veel los, als het met respect behandeld wordt. 

De portretten van mijn moeder en tante Dien hebben een mooie plek gekregen in de traphal van ons huis.